Boekpresentatie

Uitnodiging!

Op 3 mei a.s. vier ik de lancering van mijn debuutroman Zinloze vrouw.

Als je daarbij wilt zijn, stuur me een berichtje via dit contactformulier, dan mail ik je de uitnodiging.

Natuurlijk zal ik die middag wat vertellen over het schrijf- en uitgeefproces en je kunt mijn boek kopen* en eventueel laten signeren.

Picknick
We sluiten de middag af met een feestelijke picknick. Daarvoor vraag ik of je wat lekkers mee wilt nemen. Voor drinken wordt gezorgd. De picknick zal rond theetijd zijn, dus denk daarbij aan hapjes in de trant van muffins, koekjes, bladerdeeghapjes; wat jij maar lekker vindt rond theetijd.

Slecht weer
Let op: bij slecht weer vervalt de picknick! Dan zal de boekpresentatie in een lokale boekwinkel zijn en zorg ik voor wat lekkers. Ik houd de weerberichten in de gaten en op dinsdag 29 april beslis ik de definitieve plaats van de presentatie. Houd daarom mijn facebookpagina en twitter in de gaten.

*Wil je er zeker van zijn dat je die dag een exemplaar van mijn boek kunt kopen, reserveer er dan nu vast één bij mij. Dan kan ik die alvast bestellen.

Te spannend

Tien jaar geleden.
Met mijn ogen dicht en een zwangerschapstest in mijn hand, vloog ik de trap op. Drukte mijn man de test in handen en wachtte trillend af. Zelf durfde ik niet te kijken. Ik wilde zó graag dat de test positief zou zijn.

Vanmorgen.
Met gesloten envelop – waarin de drukproef van Zinloze vrouw zat – vloog ik de trap op naar de werkkamer van mijn man en drukte de envelop in zijn handen. ‘Maak maar open,’ zei ik en stoof de trap weer af. Ik durfde niet te kijken. Ik wilde zó graag dat mijn Zinloze vrouw er perfect uit zou zien.

Vier lange minuten later kwam manlief naar beneden, met een grijns. Net als tien jaar geleden een positieve uitslag. Mijn boekenkindje ziet er super uit!

 

Schrijven vs schrijven

Ik ben dol op schrijven. Logisch, anders was ik geen schrijver geworden. Toch zijn er momenten dat ik vloekend en tierend, zuchtend en mokkend achter mijn computer zit. Dat is op momenten dat een scène niet wil, personages dwars zijn of – en dat is vooral de laatste tijd natuurlijk – als ik lastige stukken moet schrijven als een flaptekst, dankwoord, persbericht, korte biografie over mezelf, stukjes voor op mijn website. Dat soort zaken zijn zeg maar niet mijn ding (ja, foute uitdrukking die ik juist daarom regelmatig gebruik 😉 ).
Goed, op het persbericht na ben ik met bovenstaande hersenbrekers klaar, dus ik mocht van mezelf even los vanmorgen. Ik haalde ‘Esmee’ weer eens tevoorschijn en boog me over een heerlijke scène waarin Esmee zich volop van haar slechte kant laat zien. Ik moet zeggen: dat gaat me een stuk makkelijker af. Schrijven werd weer leuk, ík stuiterde door het huis, i.p.v. het meubilair. Misschien ga ik er morgen nog maar even mee verder, voordat ik het persbericht van ‘Zinloze vrouw’ bezoedel met stukken misdadige tekst. 😉

Voorkant

Met dank aan mijn lieve man is de voorkant van het boekomslag klaar. Wat ben ik er blij mee!

 

De afbeelding is van Jason Beasley

Boekpresentatie (poll)

Omdat ik twijfel of ik een boekpresentatie ga houden om de publicatie van Zinloze vrouw te vieren, zet ik hier een polletje neer. Ik woon namelijk niet heel centraal (Steenwijk) en ik vraag me af of mensen het zien zitten hier naartoe te reizen voor een boekpresentatie van – alles bij elkaar – misschien een uurtje.
Aan de ene kant vind ik het heel mooi om de lancering van mijn boek op die manier te vieren, aan de andere kant twijfel ik of het de hele organisatie waard is. Ik heb nog geen exacte locatie geregeld, ook nog geen datum, maar het wordt waarschijnlijk een zaterdag in Steenwijk. Zouden jullie de poll willen invullen?

 

Voorstellen

Vandaag kreeg ik een erg leuke mail van de maker van mijn favoriete omslagafbeelding. Hij geeft me de rechten om zijn afbeelding te gebruiken voor ‘Zinloze vrouw’.
Daarmee heeft mijn Kim, mijn Zinloze vrouw, een gezicht gekregen. Wat een bijzonder moment!

Mag ik jullie voorstellen aan Kim?

Hello nightmare, door Jason Beasly

Update ‘zelluf doen’

Nog maar een week geleden kreeg ik de laatste afwijzing van Zinloze vrouw. Wat is er al veel gebeurd in die korte tijd! Mijn broer zou het verhaal lezen als beloning voor het testen van de e-pub-versie. Maar wat deed die lieverd? Hij haalde er de laatste stomme foutjes uit! Vergeten letters, overbodige letters, hij liet mij opnieuw nadenken over enkele stukjes en nog zo wat.

Ik kwam online vier perfecte platen tegen om als omslagafbeelding te gebruiken. Uiteindelijk heb ik die terug weten te brengen tot twee favorieten. Voor een daarvan ging gisteren een mail de deur uit om te vragen aan de maker of ik de afbeelding mag gebruiken. Ik kan vast verklappen dat het geen stockfoto is en geen tekening. Duimen draaien en wordt vervolgd.

Het schrijven van een flaptekst. Argh! Ik blijf het een ramp vinden. Nog erger is dat er ook een stukje over mezelf op moet. Na een halve week worstelen heb ik twee proeflezers om hulp gevraagd. Ik hoop dat zij me een duwtje in de juiste richting kunnen geven.

Ondertussen schrijf ik het dankwoord, ben ik bezig met de opmaak en heb ik een goede on demand-uitgever gevonden. Mijn vragen werden meteen en naar volle tevredenheid beantwoord. Fijn!

Ik zal uiteraard af en toe bloggen over de voortgang van dit uitgeefproces, maar wil je alle updates direct lezen, like dan mijn nieuwe facebookpagina.

Zelluf doen!

Voordat ik bijna twee jaar geleden begon met schrijven aan ‘Zinloze vrouw’, was het mijn doel om een verhaal te schrijven dat de lezer vastgrijpt en niet meer loslaat. Een verhaal dat nog lang blijft nazinderen.
Daarin ben ik geslaagd! Zinloze vrouw grijpt je naar de keel en kruipt onder je huid. En dat vinden niet alleen de professionele proeflezers, maar ook verschillende uitgevers.
Keerzijde van de medaille is wel dat die uitgevers het niet aandurven het te publiceren, deels vanwege de heftigheid, deels omdat er misschien maar een klein publiek geïnteresseerd is in zo’n zwaar levensverhaal.

Gisteren kreeg ik de laatste afwijzing van ‘Zinloze vrouw’. Dit keer vond ik het dubbeljammer, niet alleen omdat ik het verhaal graag gepubliceerd wil hebben, maar ook omdat een samenwerking met deze uitgeverij me geweldig lijkt.
Het was wel (weer) een mooie, onderbouwde afwijzing. De reden waarom ze het niet willen uitgeven kan ik begrijpen en de complimenten over mijn schrijfstijl lijst ik in. Zo schreef deze uitgever o.a.:

Er is dan ook geen twijfel over het feit dat je absoluut kunt schrijven en dat je zo kunt schrijven dat je de lezer meeneemt het verhaal in.

Net als eerder ben ik ervan overtuigd dat het boek zeker een publiek heeft dat dit in deze vorm graag wil lezen, maar het is niet het genre boek wat wij uit willen geven.

En ook:

Het verhaal is zo donker en zwaar dat het je letterlijk naar de keel vliegt.

Ondanks dat ik echt even flink verdrietig was vanwege de afwijzing, heb ik niet lang getreurd. Ik ben meteen aan de slag gegaan want ik wil Zinloze vrouw nu zelf gaan uitgeven. Aan alle kanten krijg ik hulp aangeboden. Zowel op redactioneel gebied als met de opmaak (en het uitzoeken) van de omslag. En ik word enthousiaster en enthousiaster. Vanmorgen werd ik wakker met een grijns op mijn gezicht en vol ideeën over hoe ik dit project ga aanpakken. Het verhaal is er, het boek komt er! Wordt vervolgd.

Met frisse blik?

Sommige schrijvers zweren erbij hun verhalen een (hele) poos te laten liggen, om er later met een frisse blik naar te kunnen kijken. Een poosje kan ook voor mij inderdaad goed werken, maar dan praat ik over één, hooguit twee weken. Niet drie maanden, zoals nu (noodgedwongen) bij María. Dat werkt dus totaal niet. Dan is mijn blik op het verhaal niet fris, maar vertroebeld. Met ontzettend veel moeite en nog meer doorzettingsvermogen kom ik weer een beetje in het verhaal.

Ik moet al mijn schrijftips uit de kast halen om de personages weer te zien, te voelen, te horen. Stukken hardop teruglezen, de bio’s van alle personages doornemen en waar nodig aanvullen. In gesprek gaan met de personages, over het verhaal, maar ook over dagelijkse dingen, zodat ik ze nog beter leer kennen. Elke dag – al is het maar heel even – bezig zijn met het manuscript. Eigenlijk komt het er op neer dat een deel van mij bestaat uit het verhaal en de personages. Of ik nou met de kinderen bezig ben, eten kook, boodschappen doe, douche, of op de fiets zit… María, Noa, Max, Miguel en de bijpersonages zijn bij me, in me. Ik moet alert zijn omdat ze ineens iets kunnen zeggen dat van groot belang is.

Gisteravond (ja, ja, onder de douche) was het voor het eerst na een week dat ik een stukje verder kwam. Dat wil zeggen: er werden wat knelpunten duidelijk, nu moet ik die nog zien op te lossen. Had ik ergens al geschreven dat schrijven ook puzzelen is? Ik weet nu wat ik wil, maar niet hoe. Totaal geen idee hoe ik een belangrijk punt aan moet pakken. Behalve puzzelen is schrijven dus ook worstelen. Maar schrijven is ook leuk! Het is creëren, boetseren, ontdekken, de diepte ingaan, en heel hard juichen als je na lang zoeken, wikken en wegen de oplossing hebt voor een struikelpunt(je). Dan zoef je met energie voor tien vooruit.

Af!

AF! En dit keer echt. ‘Zinloze vrouw’ heeft er tijdens de laatste grote herschrijfronde bijna 10.000 woorden (ong. 35 boekbladzijden) en twee (bij)personages bij gekregen. De feiten zijn geverifieerd, onlogische stukken zijn een stuk logischer, maar het verhaal is inhoudelijk niet veranderd. Het is nog steeds een heftig, maar mooi verhaal. Vind ik. Hopelijk de uitgever – waar het manuscript nu lig – ook.

Ik zocht naar een fragment om hier neer te zetten, maar dat is zo lastig. Ik wil alles wel laten lezen en tegelijk niet te veel prijsgeven. Als je toch nieuwsgierig bent, klik dan door naar dit blogje waar ik eerder twee fragmenten uit ‘Zinloze vrouw’ neerzette.