Tot een week geleden frustreerde het me enorm dat ik het weer niet voor elkaar leek te krijgen een verhaal te schrijven van roman-lengte. Telkens bleek ik rond de 40.000 woorden (omgerekend ongeveer 140 boekpagina’s) wel uitverteld te zijn.
Onder andere na feedback van een proeflezer en een gedachtewisseling met mijn man, zie ik in dat het bij mijn stijl hoort: verhalen met de lengte van een novelle, met vaart en fragmentarisch geschreven.
Maar wat karakteriseert nog meer mijn manier van schrijven?
Het plot is bij mij meestal ondergeschikt aan de personages, in elk geval zijn de karakters aanwezig ruim voordat ik het hele verhaal ken. Bij voorkeur vertel ik vanuit verschillende perspectieven en aan uitgebreide sfeerbeschrijvingen doe ik niet. Zo heb ik in ‘Esmee’ een belangrijke liefdesscène neergezet in 65 woorden. En nee, het was geen vluggertje, zoals sommige collega’s grapten. 😉
Natuurlijk is de omgeving en de sfeer erg belangrijk, ook in mijn verhalen. Maar die worden neergezet door de ogen van de personages, door hun handelen en niet door mij als schrijver.
Realistisch schrijven is niet mijn sterke kant. Dat wil zeggen: de realiteit moet wel kloppen, maar is de achtergrond van de belevenis van de personages.
Steeds beter leer ik mijn zwakke punten ombuigen naar sterke punten en ontdek ik mijn eigen schrijfstijl.
Marije Onstenk 
Dus zelfs van die 77 woorden heb je er nog 12 geschrapt 🙂
Op de verschillende perspectieven is het alsof je over mijn stijl schrijft.
Wat bedoel je met die realiteit? Iemand kan toch echt zo doordraaien als Esmee?
Yep, er stonden nog woorden te veel in dat stukje. 😉
De personages zijn en handelen volgens mij juist wel erg realistisch. Het zijn de details waar ik soms de mist in ga. Twee voorbeelden: als er een moord gepleeg wordt, moet ik niet vergeten dat er bloed vloeit, dat de lakens niet smetteloos wit blijven. 😛 En ik had geschreven dat iemand wakker werd met een glimlach, tot ik commentaar kreeg dat als je echt in slaap bent en wakker schrikt, het wel heel Hollywood-achtig is als de personage meteen een glimlach om haar mond heeft.
Weinig uitgebreide sfeerbeschrijvingen zijn juist goed! Zelf, als lezer, sla ik die stukken altijd over.
Het mooie van door de ogen van het personage de omgeving laten zien, is dat je 1: het personage goed leert kennen en 2: je verwarring kan zaaien (=spanning) door iets weer te geven (door de ogen van je personage) dat er helemaal niet zo uitziet;-) Leuk, leuk!
Dank je wel voor je reactie, Janneke! En ik sla inderdaad als lezer die uitgebreide sfeerbeschrijvingen ook over. 😉 En verwarring saaien is leuk! 😉 Dat bedoel ik ook met niet realistisch schrijven: het zijn waarnemingen van een personage, dat hoeft niet de realiteit te zijn.